مشرق-
یادمان رفت. المپیک تمام شد. ستاره های تازه ای وارد آسمان دلبخواه های ما شدند؛ اما باز یادمان رفت از پیرمردها یادی بکنیم.
این روزها چپ و راست، عکس مدال به گیرها روی جلد روزنامه ها می رود؛ در حالت های مختلف، در حال بوسه بر مدال، گاز زدن بر مدال، خندیدن و ...حقشان هست. زحمت کشیده اند وح الا دارند ثمره اش را می برند؛ اما این دلیل نمی شود پیرمردها را از یاد ببریم ...
اگر از حمید، بهداد، امید و دیگران بخواهیم قدری کنار برویم، پیرمردها را خواهیم دید. فقط باید قدری هم از مربیان ستاره این روزها عبور کنیم. محمد بنا بی نظیر است. اگر نبود، شاید هنوز هم کشتی فرنگی، یک کشتی تفریحی در ورزش ایران بود. کار حسین رضازاده و کوروش باقری بی نظیر بود. وزنه برداری ایران شگفت انگیز بود؛ اما باز هم دلیل نمی شود سهم پیرمردها نادیده گرفته شود ... پیرمردها می دانید چه کسانی هستند؟ آنهایی که عمرشان را گذاشتند تا ستاره ای در المپیک چشمک بزند.
وقتی می گوییم پیرمرد، منظور حاج عبدالله زارع است؛ پیرمردی که سنش از هشتاد گذشته و برای آن که یک حمید سوریان بسازد، میهمان چندین و چند سوریان در باشگاه بابک شهر ری بود.
وقتی می نویسیم پیرمرد، منظور قاسم غزالیان است که در هفتاد و چند سالگی هنوز هم در سالن وزنه برداری محقر شهر قائمشهر منتظر بهداد سلیمی های چهارده ساله است تا کشفشان کند، مثل الماس تراششان دهد و یک قهرمان ملی دیگر بسازد.
بی انصافی است از محمود اسماعیل پور یادی نکرد؛ مردی که از هفت مرد کشتی آزاد در لندن، سه نفر شاگرد او بودند. کمیل قاسمی برنز گرفت و رضا یزدانی با بدشانسی مسابقات را ترک کرد ...
محمدعلی چمیانی خیلی سن و سال ندارد؛ اما در کارنامه او کشف امید نوروزی ثبت شد. استان شیراز و یک قهرمان المپیک در کشتی فرنگی شاهکاری است برای خودش.
پیرمردها، مو سپیدها عمرشان را گذاشتند تا امروز ستاره ها ما را به افتخار برسانند؛ سهم آنها را از یاد نبریم که روا نیست ...